Ekonomiści wojenni oszacowali, że po 13 grudnia 1981 roku wskutek gwałtownego i brutalnego spadku produkcji od pół miliona do dwóch i pół mln pracowników należy zwolnić. Ale jak to zrobić, aby nie zaogniać i tak już rozpalonych delegalizacją związków zawodowych, Polaków?

 Wymyślono operację pod nazwą: wcześniejsze emerytury, na które wysłano ponad  400 tys. osób. Było to gorączkowe, doraźne działanie i chaotyczne działanie. Bowiem już w następnym roku (1983) odnotowano niedobór około pół miliona pracowników.

Wróćmy jednak do Planu Balcerowicza, przyjmując jego potoczną, a właściwie: powszechnie używaną nazwę. Warto przypomnieć, że zanim ów plan zaczął działać minister  w rządzie Tadeusza Mazowieckiego W. Trzeciakowski zasugerował (w wywiadzie dla francuskiej gazety), zasugerował, że bardzo poważnym problemem jest  bezrobocie utajone, które sięga  6 mln. pracowników. Czyli jedną trzecią ludności zawodowo czynnej!

Kto przeżył świadomie czas transformacji pamięta, że głównym wyzwaniem była wówczas walka z hiperinflacja. Sposobem prostym i brutalnym.

Uderzono w  rynek wewnętrznym tj. w siłę nabywczą ludności czyli w fundusz płac wchłaniający około 85 proc. polskich towarów i usług.

cdn

Grzegorz Wacławik

Całość: Komitet Rozwoju Zagłębia