przez 11 lat był adiunktem w SGPiS.  

Jednak w latach 80.tych żyliśmy, jak już wykazałem, w dwóch światach. Np. o paszporcie dla mnie nie było mowy. Nie mógł być nawet marzeniem do mnie podobnych.

Początek

Na początku lat 90-tych w Polsce było ponad 1,2 miliona osób było bezrobotnych. Takie  było bezrobocie oficjalne, ale czy dotyczyło wyłącznie ponad miliona ludzi? A jakie było  bezrobocie rzeczywiste, ustalane na podstawie BAEL, czyli Badania Aktywności Ekonomicznej Ludności, które od maja 1992 r. prowadzone było zgodnie z metodyką Międzynarodowej Organizacji Pracy. Otóż co kwartał Główny Urząd Statystyczny – najogólniej mówiąc przeprowadzał ankiety w ogólnopolskiej próbie gospodarstw domowych.  Otóż rzeczywiste bezrobocie, tzn. liczba osób, które sytuacja społeczno-ekonomiczna skłania lub zmusza do poszukiwana pracy zarobkowej, osiąga maksimum w dwóch momentach cyklu gospodarczego – w okresie boomu i załamania gospodarczego: boom przypadł na 1981 r., kiedy płace osiągnęły najwyższy w okresie powojennym poziom, a pracujący stanowili 48,3 proc. ludności. Załamanie kryzysowe wystąpiło w 1993 r., kiedy płace były niższe, w stosunku do 1981 r. o 28,7 proc (wytłuszczenia - GW). Przyjmując wskaźnik z 1981 r., liczba pracujących, która winna sięgnąć 18.595,5 tys. wyniosła 14.330,0 tys. Rzeczywiste bezrobocie dotknęło zatem 4.266,5 tys., a stopa bezrobocia sięgnęła 24,2 proc”.[1]

cdn

Grzegorz Wacławik